Hassan Pourshirazi Instagram – Repost @peyman_haghani اولین فیلم سینمایی من (پيمان حقاني )با نام “مردی که گیلاسهایش را خورد” در سال هزاروسیصدوهشتادوهفت ساخته شد، فیلم نمایشهای موفقی در جشنواره های الف دنیا داشت ولی در ایران (با برچسب کلیشه‌ای آن دوران) به «سیاه نمایی» متهم شد و به همین خاطر تنها دی وی دی آن به بازار آمد و هرگز رنگ پرده را در سینماهای ایران ندید. فیلمی که بیشتر نماهایش در مدیوم شات و لانگ شات روایت می‌شود و اساسا برای سینما ساخته شده بود. اما آنچه که اینجا می‌خواهم بگویم و بسیار مهم است قصه زن و مردی میانسال و پسر بچه‌ ده ساله شان است که الهام بخش ساخت این فیلم شد. عصر یک جمعه تابستان بود که از اتوبوس پیاده شدم و در کنار اتوبان صدر آن خانواده عاصی را دیدم. تشنج شدید میان آنها توجه من بیست و سه ساله را به خود جلب کرد برای همین چشم از آنها بر نداشتم! مرد با عصبانیت زیاد به زن و پسرش فهماند که آن کاری را بکنند که او از آنها خواسته. من به بالای پل عابر پیاده رسیده بودم و چشم از آنها بر نمی‌داشتم و از بالای پل آنها را تماشا می‌کردم. اندکی نگذشت که مرد مستاصل و پریشان وارد اتوبان شد از خط اول اتوبان گذشت و به اواسط خط دوم رسید و ایستاد. ماشینها با سرعت زیاد از کنارش رد می‌شدند. من وسط پل عابر درست بالای سر مرد ایستاده بودم. ما چهار نفر تنها عابرین آنجا بودیم. دو نفر کنار اتوبان، یکی بالای پل عابر و آن دیگری درست وسط اتوبان در میان عبور ماشینهایی که با سرعت زیاد از کنارش رد می‌شدند. همگی متوقف شده بودیم. زمان ایستاده بود و ما نیز تا آن لحظه که مرد خودش را جلوی ماشینی پرت کرد، بهت زده محو تماشایش بودیم. صدای ترمز و پس از آن صدای شیون زن و پسربچه اتوبان را پر کرد. من دیگر نتوانستم بایستم بسمت خانه گریختم اما سال بعد این تصویر تبدیل به ایده ای شد و آن ایده تبدیل به این فیلم. پ.ن: اینکه به آدمها و روانشان چه می‌گذرد که چنین می‌کنند با جان‌شان با تنها دارائی زندگی شان ، این مهم را هیچ حاکمی هرگز نفهمیده و نخواهد فهمید! چون سیاست مداران حتی اگر فقیر زاده شده باشند ولی هرگز در دوران ریاستشان فقر را تجربه نمی‌کنند ….. http://www.nooripictures.com/index.php?option=com_k2&view=item&id=75:a-man-who-ate-his-cherries-mardi-ke-gilass-hayash-ra-khord&Itemid=68