Omid Nemati Instagram – .
“طفلی به نام شادی
دیری است گم شده است
با چشم های روشن براق
با گیسویی بلند به بالای آرزو
هرکس از او نشانی دارد
ما را کند خبر
این هم نشان ما:
یک سو خلیج فارس
سوی دگر خزر”
شفیعی کدکنی
———————
بله دوستان
باید قبول کنیم ما به هزار دلیل، از هزار جای تاریخمان، عبوس‌تر شده ایم از آنچه یک جامعه ی معمولی باید باشد.
عادت کرده‌ایم به سوگواری و افسردگی.
سوگوارانه‌تر سوگواری میکنیم، سوگوارانه‌تر جشن میگیریم ، سوگوارانه‌تر اعتراض میکنیم ، حتی سوگوارانه‌تر قرنطینه میشویم.
به یاد می‌آورم سرود قهرمانانه تیم ملی کشورمان را
که ۱۰۰ هزار نفر با هم میخواندند:
ایران قهرمان میشه، خدا میدونه که حقشه…
و این سرود هم غمگینانه تر از آن چیزیست که باید باشد.
میدانم این ماسک غمگین را، تاریخ به صورتمان چسبانده میدانم ، میدانم درد بی‌امان ضربه‌های سنگین تاریخ است که ما را کبود و اشکبار به گوشه‌ی رینگ انداخته.
اما این را هم میدانم که یک جای کار باید مثل “بروس لی” ، در “اژدها وارد میشود” پا شد، اشکها را پاک کرد، زخم‌ها را فراموش کرد و لبخند شجاعانه زد و شادمانه و استوار، فقط جنگید.
شجاعت، شادی، امید، جنگندگی، حرکت، چیزهاییست که در طول تاریخ بشر را در بحران‌ها نجات داده‌اند.
و گرنه انفعال و پشتِ افسردگی قایم شدن و عزاداری‌کردن، که سریع‌ترین و راحت ترین راه مواجه است.
یادمان نرود که ما ملتی هستیم که شاعرمان قرنها پیش در مورد حتی مرگ خودش اینطور شعر سروده است:
مریزید بر گور من جز شراب
میارید در ماتمم جز رباب
ولیکن به شرطی که در مرگ من
ننالد به جز مطرب و چنگ زن
________
ویدیوها مربوط است به قرنطینه مردم ایتالیا. | Posted on 15/Mar/2020 12:15:29
