29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈
13.50u, onze lieve oude oppas appt me: ‘Jeetje, Manon is dood, wist je dat…?’
Ik wist ‘t niet.
Manon is geen familie. Geen vriendin, geen kennis. Maar toch zag ik haar vaak. Ze is een zogenaamde ‘zonnestraal op je dag’. Was. Want Manon is er dus niet meer. Twee maanden geleden zag ik haar voor het laatst, bij ‘mijn’ Albert Heijn. Manon was caissière, en een begrip daar. Ze maakte ‘n praatje met echt iedereen. Ik werd altijd begroet met een vrolijke ‘Heej lieve schat!’, met daarna altijd de vraag: ‘Hoe is ut met je ouders? Zeg je vader dat ie weer ‘s langs komt!’ Bobby en onze oude oppas waren fan van haar. Als Bob zag dat Manon er was gingen z’n handjes al de lucht in. “Zès alweer??’ zei Manon dan ook laatst toen ik vertelde dat hij bijna jarig is. ‘Ja Manon, de tijd vliegt’, zei ik cliché. ‘Niet piepe schat’, gewoon geniete!’ antwoordde ze streng.
Ieder mens heeft wel één of meerdere Manon’s in z’n leven: mensen die je niet ècht kent, waarvan je niet eens weet waar ze wonen of hoe ze van achteren heten. Maar het zijn mensen die je toch vaak, soms dagelijks, ziet en die jou met een praatje, hoe kort ook, altijd een fijn gevoel geven. Een kleine energiebom, een geluksinjectie, een zonnestraal. Wiens gesprek of woorden je op een grauwe dag kunnen opbeuren. Die hebben jullie vast allemaal toch? Ze maken je dag. De oudere portier bij het hotel waar ik sport die vaak verteld over zn moeder, of Joke van de bakker die net met pensioen is. De man van de bloemenstal die iedere keer zoveel verteld over slechts één bloem. De interieurverzorger die ik zó vaak tegenkom in theaters en studio’s waar ik werk, maar me iedere keer weer überblij begroet alsof we elkaar 20 jaar niet hebben gezien. Die ene moeder van school, de jongen van de koffietent die je iedere ochtend met de vrolijkste ogen een ‘fijne dahaag’ wenst. Bij deze een dankjewel aan alle Manon’s op deze wereld. En zeg het hen maar eens. Dat ze je dag maken. Want ik heb het haar nooit verteld, helaas. Jullie zijn de kleurenspikkels op een softijs.
Rust zacht lief mens. Dank voor het jarenlang maken van ieders dag daar❤️
‘Niet piepe, gewoon geniete’.
Foto @hetparool Lees hier ook het mooie stuk over Manon.
13.50u, onze lieve oude oppas appt me: ‘Jeetje, Manon is dood, wist je dat…?’
Ik wist ‘t niet.
Manon is geen familie. Geen vriendin, geen kennis. Maar toch zag ik haar vaak. Ze is een zogenaamde ‘zonnestraal op je dag’. Was. Want Manon is er dus niet meer. Twee maanden geleden zag ik haar voor het laatst, bij ‘mijn’ Albert Heijn. Manon was caissière, en een begrip daar. Ze maakte ‘n praatje met echt iedereen. Ik werd altijd begroet met een vrolijke ‘Heej lieve schat!’, met daarna altijd de vraag: ‘Hoe is ut met je ouders? Zeg je vader dat ie weer ‘s langs komt!’ Bobby en onze oude oppas waren fan van haar. Als Bob zag dat Manon er was gingen z’n handjes al de lucht in. “Zès alweer??’ zei Manon dan ook laatst toen ik vertelde dat hij bijna jarig is. ‘Ja Manon, de tijd vliegt’, zei ik cliché. ‘Niet piepe schat’, gewoon geniete!’ antwoordde ze streng.
Ieder mens heeft wel één of meerdere Manon’s in z’n leven: mensen die je niet ècht kent, waarvan je niet eens weet waar ze wonen of hoe ze van achteren heten. Maar het zijn mensen die je toch vaak, soms dagelijks, ziet en die jou met een praatje, hoe kort ook, altijd een fijn gevoel geven. Een kleine energiebom, een geluksinjectie, een zonnestraal. Wiens gesprek of woorden je op een grauwe dag kunnen opbeuren. Die hebben jullie vast allemaal toch? Ze maken je dag. De oudere portier bij het hotel waar ik sport die vaak verteld over zn moeder, of Joke van de bakker die net met pensioen is. De man van de bloemenstal die iedere keer zoveel verteld over slechts één bloem. De interieurverzorger die ik zó vaak tegenkom in theaters en studio’s waar ik werk, maar me iedere keer weer überblij begroet alsof we elkaar 20 jaar niet hebben gezien. Die ene moeder van school, de jongen van de koffietent die je iedere ochtend met de vrolijkste ogen een ‘fijne dahaag’ wenst. Bij deze een dankjewel aan alle Manon’s op deze wereld. En zeg het hen maar eens. Dat ze je dag maken. Want ik heb het haar nooit verteld, helaas. Jullie zijn de kleurenspikkels op een softijs.
Rust zacht lief mens. Dank voor het jarenlang maken van ieders dag daar❤️
‘Niet piepe, gewoon geniete’.
Foto @hetparool Lees hier ook het mooie stuk over Manon.
45 💕
Gisteren niks gepost, want: feest. Bij deze het verslag van ‘n feestdag:
1. Gisterenochtend verrassings feestontbijt in roze. Janken.
2. De liefste briefjes. Ook janken.
3. Deze 3… Jank.
4. Voorzitter van de Feestcommissie❤️
5. Meesterknutselaar van kado’s voor al uw verjaardagen
6. Ik vier ‘t later keigroots, dus wilde op de dag zelf niks doen. Dat vond vriendin @tirza.luttik niet kunnen dus toen zat gisterenmiddag toch nog de keukentafel vol met leuke mensen. Die ik gelukkig wel allemaal kende.
Weer janken.
7. Veel moois kreeg ik, van mn James die ieder jaar de liefste beste kado’s geeft, van mn big brother Roger, maar ook deze knallers van, wie anders, @tina10a 💕. Want, wie heeft er nou een mok van Udo Jürgens?? IK.
8. ‘S avonds kookten mijn mannen @zgeeratz en ons Marco en hadden @isaageeratz @esmee_geeratz @zgeeratz de liefste kado’s
9. Maar de beste kado’s in mn leven zijn de liefde tussen al onze kinderen. Zie hier 3 broers die knuffelen. Ik weer bijna janken.
10. De makers, de GOAT’S, de opperhoofden, de allerliefsten: John en Joke❤️ die mij op de wereld hebben gezet middenin de Carnavalstijd.
Het was dus eigenlijk één grote, onverwachte liefdesexplosie, deze verjaardag, waarop en waardoor ik voornamelijk heb gejankt de ganse dag. Van blijdschap.
En hormonen. Vrees ik.
Maar wat ik ook nog even wil zeggen, ik ben geen ‘verjaardagsvierder’. Ik werk ook meestal op mn verjaardag, vind het altijd ongemakkelijk om mn eigen feest te vieren. Maar het afgelopen jaar was om allerlei redenen pittig, en mede daarom zeg ik bij deze: ik ga dat veranderen. Ik ga alles vieren vanaf nu. Ook al is ‘t maar klein. Want het is je grootste goed als je ieder jaar weer met een gezond lijf een jaar ouder MAG worden.
Yep, nu jank ik weer. Helemaal top deze nieuwe fase.
En voor eenieder die ik niet persoonlijk kan bedanken: dankjewel voor jullie lieve berichten, kaartjes, kadootjes ❤️🙏🏻
45 💕
Gisteren niks gepost, want: feest. Bij deze het verslag van ‘n feestdag:
1. Gisterenochtend verrassings feestontbijt in roze. Janken.
2. De liefste briefjes. Ook janken.
3. Deze 3… Jank.
4. Voorzitter van de Feestcommissie❤️
5. Meesterknutselaar van kado’s voor al uw verjaardagen
6. Ik vier ‘t later keigroots, dus wilde op de dag zelf niks doen. Dat vond vriendin @tirza.luttik niet kunnen dus toen zat gisterenmiddag toch nog de keukentafel vol met leuke mensen. Die ik gelukkig wel allemaal kende.
Weer janken.
7. Veel moois kreeg ik, van mn James die ieder jaar de liefste beste kado’s geeft, van mn big brother Roger, maar ook deze knallers van, wie anders, @tina10a 💕. Want, wie heeft er nou een mok van Udo Jürgens?? IK.
8. ‘S avonds kookten mijn mannen @zgeeratz en ons Marco en hadden @isaageeratz @esmee_geeratz @zgeeratz de liefste kado’s
9. Maar de beste kado’s in mn leven zijn de liefde tussen al onze kinderen. Zie hier 3 broers die knuffelen. Ik weer bijna janken.
10. De makers, de GOAT’S, de opperhoofden, de allerliefsten: John en Joke❤️ die mij op de wereld hebben gezet middenin de Carnavalstijd.
Het was dus eigenlijk één grote, onverwachte liefdesexplosie, deze verjaardag, waarop en waardoor ik voornamelijk heb gejankt de ganse dag. Van blijdschap.
En hormonen. Vrees ik.
Maar wat ik ook nog even wil zeggen, ik ben geen ‘verjaardagsvierder’. Ik werk ook meestal op mn verjaardag, vind het altijd ongemakkelijk om mn eigen feest te vieren. Maar het afgelopen jaar was om allerlei redenen pittig, en mede daarom zeg ik bij deze: ik ga dat veranderen. Ik ga alles vieren vanaf nu. Ook al is ‘t maar klein. Want het is je grootste goed als je ieder jaar weer met een gezond lijf een jaar ouder MAG worden.
Yep, nu jank ik weer. Helemaal top deze nieuwe fase.
En voor eenieder die ik niet persoonlijk kan bedanken: dankjewel voor jullie lieve berichten, kaartjes, kadootjes ❤️🙏🏻
45 💕
Gisteren niks gepost, want: feest. Bij deze het verslag van ‘n feestdag:
1. Gisterenochtend verrassings feestontbijt in roze. Janken.
2. De liefste briefjes. Ook janken.
3. Deze 3… Jank.
4. Voorzitter van de Feestcommissie❤️
5. Meesterknutselaar van kado’s voor al uw verjaardagen
6. Ik vier ‘t later keigroots, dus wilde op de dag zelf niks doen. Dat vond vriendin @tirza.luttik niet kunnen dus toen zat gisterenmiddag toch nog de keukentafel vol met leuke mensen. Die ik gelukkig wel allemaal kende.
Weer janken.
7. Veel moois kreeg ik, van mn James die ieder jaar de liefste beste kado’s geeft, van mn big brother Roger, maar ook deze knallers van, wie anders, @tina10a 💕. Want, wie heeft er nou een mok van Udo Jürgens?? IK.
8. ‘S avonds kookten mijn mannen @zgeeratz en ons Marco en hadden @isaageeratz @esmee_geeratz @zgeeratz de liefste kado’s
9. Maar de beste kado’s in mn leven zijn de liefde tussen al onze kinderen. Zie hier 3 broers die knuffelen. Ik weer bijna janken.
10. De makers, de GOAT’S, de opperhoofden, de allerliefsten: John en Joke❤️ die mij op de wereld hebben gezet middenin de Carnavalstijd.
Het was dus eigenlijk één grote, onverwachte liefdesexplosie, deze verjaardag, waarop en waardoor ik voornamelijk heb gejankt de ganse dag. Van blijdschap.
En hormonen. Vrees ik.
Maar wat ik ook nog even wil zeggen, ik ben geen ‘verjaardagsvierder’. Ik werk ook meestal op mn verjaardag, vind het altijd ongemakkelijk om mn eigen feest te vieren. Maar het afgelopen jaar was om allerlei redenen pittig, en mede daarom zeg ik bij deze: ik ga dat veranderen. Ik ga alles vieren vanaf nu. Ook al is ‘t maar klein. Want het is je grootste goed als je ieder jaar weer met een gezond lijf een jaar ouder MAG worden.
Yep, nu jank ik weer. Helemaal top deze nieuwe fase.
En voor eenieder die ik niet persoonlijk kan bedanken: dankjewel voor jullie lieve berichten, kaartjes, kadootjes ❤️🙏🏻
45 💕
Gisteren niks gepost, want: feest. Bij deze het verslag van ‘n feestdag:
1. Gisterenochtend verrassings feestontbijt in roze. Janken.
2. De liefste briefjes. Ook janken.
3. Deze 3… Jank.
4. Voorzitter van de Feestcommissie❤️
5. Meesterknutselaar van kado’s voor al uw verjaardagen
6. Ik vier ‘t later keigroots, dus wilde op de dag zelf niks doen. Dat vond vriendin @tirza.luttik niet kunnen dus toen zat gisterenmiddag toch nog de keukentafel vol met leuke mensen. Die ik gelukkig wel allemaal kende.
Weer janken.
7. Veel moois kreeg ik, van mn James die ieder jaar de liefste beste kado’s geeft, van mn big brother Roger, maar ook deze knallers van, wie anders, @tina10a 💕. Want, wie heeft er nou een mok van Udo Jürgens?? IK.
8. ‘S avonds kookten mijn mannen @zgeeratz en ons Marco en hadden @isaageeratz @esmee_geeratz @zgeeratz de liefste kado’s
9. Maar de beste kado’s in mn leven zijn de liefde tussen al onze kinderen. Zie hier 3 broers die knuffelen. Ik weer bijna janken.
10. De makers, de GOAT’S, de opperhoofden, de allerliefsten: John en Joke❤️ die mij op de wereld hebben gezet middenin de Carnavalstijd.
Het was dus eigenlijk één grote, onverwachte liefdesexplosie, deze verjaardag, waarop en waardoor ik voornamelijk heb gejankt de ganse dag. Van blijdschap.
En hormonen. Vrees ik.
Maar wat ik ook nog even wil zeggen, ik ben geen ‘verjaardagsvierder’. Ik werk ook meestal op mn verjaardag, vind het altijd ongemakkelijk om mn eigen feest te vieren. Maar het afgelopen jaar was om allerlei redenen pittig, en mede daarom zeg ik bij deze: ik ga dat veranderen. Ik ga alles vieren vanaf nu. Ook al is ‘t maar klein. Want het is je grootste goed als je ieder jaar weer met een gezond lijf een jaar ouder MAG worden.
Yep, nu jank ik weer. Helemaal top deze nieuwe fase.
En voor eenieder die ik niet persoonlijk kan bedanken: dankjewel voor jullie lieve berichten, kaartjes, kadootjes ❤️🙏🏻
45 💕
Gisteren niks gepost, want: feest. Bij deze het verslag van ‘n feestdag:
1. Gisterenochtend verrassings feestontbijt in roze. Janken.
2. De liefste briefjes. Ook janken.
3. Deze 3… Jank.
4. Voorzitter van de Feestcommissie❤️
5. Meesterknutselaar van kado’s voor al uw verjaardagen
6. Ik vier ‘t later keigroots, dus wilde op de dag zelf niks doen. Dat vond vriendin @tirza.luttik niet kunnen dus toen zat gisterenmiddag toch nog de keukentafel vol met leuke mensen. Die ik gelukkig wel allemaal kende.
Weer janken.
7. Veel moois kreeg ik, van mn James die ieder jaar de liefste beste kado’s geeft, van mn big brother Roger, maar ook deze knallers van, wie anders, @tina10a 💕. Want, wie heeft er nou een mok van Udo Jürgens?? IK.
8. ‘S avonds kookten mijn mannen @zgeeratz en ons Marco en hadden @isaageeratz @esmee_geeratz @zgeeratz de liefste kado’s
9. Maar de beste kado’s in mn leven zijn de liefde tussen al onze kinderen. Zie hier 3 broers die knuffelen. Ik weer bijna janken.
10. De makers, de GOAT’S, de opperhoofden, de allerliefsten: John en Joke❤️ die mij op de wereld hebben gezet middenin de Carnavalstijd.
Het was dus eigenlijk één grote, onverwachte liefdesexplosie, deze verjaardag, waarop en waardoor ik voornamelijk heb gejankt de ganse dag. Van blijdschap.
En hormonen. Vrees ik.
Maar wat ik ook nog even wil zeggen, ik ben geen ‘verjaardagsvierder’. Ik werk ook meestal op mn verjaardag, vind het altijd ongemakkelijk om mn eigen feest te vieren. Maar het afgelopen jaar was om allerlei redenen pittig, en mede daarom zeg ik bij deze: ik ga dat veranderen. Ik ga alles vieren vanaf nu. Ook al is ‘t maar klein. Want het is je grootste goed als je ieder jaar weer met een gezond lijf een jaar ouder MAG worden.
Yep, nu jank ik weer. Helemaal top deze nieuwe fase.
En voor eenieder die ik niet persoonlijk kan bedanken: dankjewel voor jullie lieve berichten, kaartjes, kadootjes ❤️🙏🏻
OH YES
Of ik iets met de piano heb, was de vraag van Rtl toen ze dit programma aan me voorlegden. Dat ik ‘iets met piano heb’ is een understatement. Ik ben ermee opgegroeid. Ik weet niet beter dan dat ik altijd pianospel hoorde thuis, en dat kwam door mijn vader. Mijn broer en ik zijn opgevoed met heel veel muziek thuis, jazz, Nina Simone, veeeel Duitse schlagers, chansons (mama), James Last, Richard Clayderman, Louis van Dijk, allemaal gespeeld door papa op de piano. Want *zet nu je Jambers-stem op*: Overdag was hij zweminstructeur, maar ‘s avonds en in de weekenden was hij pianist. Daar verdiende hij niet de wereld mee, maar hij MOEST het doen. Vanuit zichzelf, vanuit de liefde voor dat instrument. Nu geniet hij van zijn pensioen, maar speelt nog steeds. Zoals ‘n paar keer per week vrijwillig in de hal van het ziekenhuis in Venlo. ‘Om ‘t voor de mensen daar wat leuker te maken’, zegt hij zelf. Trots zijn we op ‘m. M’n broer en ik, en later ook onze kinderen werden al vanaf dat we baby waren op die kruk gezet. Iedere keer als ik pianospel hoor brengt het me thuis. Herinneringen uit en voor het leven. Alleen maar moois, warms en goeds. Iedereen heeft toch wel íets met de piano?
Zo’n openbare piano die wordt bespeeld op een station, op een plein, in een hal, of op straat brengt altijd iets positiefs. Ik denk dan altijd Wie zíj́n deze mensen? Wat is hun verhaal? Wat doen ze in ‘t dagelijks leven? Met plezier en ontroerd mocht ik naast hen zitten en luisteren naar de amateur-pianisten die plaats namen op onze kruk. En ik heb er niet doorheen gekwaakt (zie laatste video). Met als verrassing voor hen, worden bewonderd door 1 van onze beste concertpianisten @dariavandenbercken , en @dominicseldisofficial en @vanvelzenmusic .
En nu mogen JULLIE hier eindelijk van genieten. Van hun verhalen, hun drijfveer en vooral: hun liefde voor de piano. Het favoriete muziekinstrument van de mens.
Ik hoop dat jullie gaan kijken. En mocht je iets anders gaan kijken, hallo nieuwe wereld, kijk het dan terug. Want ja, het is een gedurfd programma van en bij Rtl.❤️
En dankjewel pap
Vanavond 20.30u op Rtl4, De Piano.
Of ik iets met de piano heb, was de vraag van Rtl toen ze dit programma aan me voorlegden. Dat ik ‘iets met piano heb’ is een understatement. Ik ben ermee opgegroeid. Ik weet niet beter dan dat ik altijd pianospel hoorde thuis, en dat kwam door mijn vader. Mijn broer en ik zijn opgevoed met heel veel muziek thuis, jazz, Nina Simone, veeeel Duitse schlagers, chansons (mama), James Last, Richard Clayderman, Louis van Dijk, allemaal gespeeld door papa op de piano. Want *zet nu je Jambers-stem op*: Overdag was hij zweminstructeur, maar ‘s avonds en in de weekenden was hij pianist. Daar verdiende hij niet de wereld mee, maar hij MOEST het doen. Vanuit zichzelf, vanuit de liefde voor dat instrument. Nu geniet hij van zijn pensioen, maar speelt nog steeds. Zoals ‘n paar keer per week vrijwillig in de hal van het ziekenhuis in Venlo. ‘Om ‘t voor de mensen daar wat leuker te maken’, zegt hij zelf. Trots zijn we op ‘m. M’n broer en ik, en later ook onze kinderen werden al vanaf dat we baby waren op die kruk gezet. Iedere keer als ik pianospel hoor brengt het me thuis. Herinneringen uit en voor het leven. Alleen maar moois, warms en goeds. Iedereen heeft toch wel íets met de piano?
Zo’n openbare piano die wordt bespeeld op een station, op een plein, in een hal, of op straat brengt altijd iets positiefs. Ik denk dan altijd Wie zíj́n deze mensen? Wat is hun verhaal? Wat doen ze in ‘t dagelijks leven? Met plezier en ontroerd mocht ik naast hen zitten en luisteren naar de amateur-pianisten die plaats namen op onze kruk. En ik heb er niet doorheen gekwaakt (zie laatste video). Met als verrassing voor hen, worden bewonderd door 1 van onze beste concertpianisten @dariavandenbercken , en @dominicseldisofficial en @vanvelzenmusic .
En nu mogen JULLIE hier eindelijk van genieten. Van hun verhalen, hun drijfveer en vooral: hun liefde voor de piano. Het favoriete muziekinstrument van de mens.
Ik hoop dat jullie gaan kijken. En mocht je iets anders gaan kijken, hallo nieuwe wereld, kijk het dan terug. Want ja, het is een gedurfd programma van en bij Rtl.❤️
En dankjewel pap
Vanavond 20.30u op Rtl4, De Piano.
Of ik iets met de piano heb, was de vraag van Rtl toen ze dit programma aan me voorlegden. Dat ik ‘iets met piano heb’ is een understatement. Ik ben ermee opgegroeid. Ik weet niet beter dan dat ik altijd pianospel hoorde thuis, en dat kwam door mijn vader. Mijn broer en ik zijn opgevoed met heel veel muziek thuis, jazz, Nina Simone, veeeel Duitse schlagers, chansons (mama), James Last, Richard Clayderman, Louis van Dijk, allemaal gespeeld door papa op de piano. Want *zet nu je Jambers-stem op*: Overdag was hij zweminstructeur, maar ‘s avonds en in de weekenden was hij pianist. Daar verdiende hij niet de wereld mee, maar hij MOEST het doen. Vanuit zichzelf, vanuit de liefde voor dat instrument. Nu geniet hij van zijn pensioen, maar speelt nog steeds. Zoals ‘n paar keer per week vrijwillig in de hal van het ziekenhuis in Venlo. ‘Om ‘t voor de mensen daar wat leuker te maken’, zegt hij zelf. Trots zijn we op ‘m. M’n broer en ik, en later ook onze kinderen werden al vanaf dat we baby waren op die kruk gezet. Iedere keer als ik pianospel hoor brengt het me thuis. Herinneringen uit en voor het leven. Alleen maar moois, warms en goeds. Iedereen heeft toch wel íets met de piano?
Zo’n openbare piano die wordt bespeeld op een station, op een plein, in een hal, of op straat brengt altijd iets positiefs. Ik denk dan altijd Wie zíj́n deze mensen? Wat is hun verhaal? Wat doen ze in ‘t dagelijks leven? Met plezier en ontroerd mocht ik naast hen zitten en luisteren naar de amateur-pianisten die plaats namen op onze kruk. En ik heb er niet doorheen gekwaakt (zie laatste video). Met als verrassing voor hen, worden bewonderd door 1 van onze beste concertpianisten @dariavandenbercken , en @dominicseldisofficial en @vanvelzenmusic .
En nu mogen JULLIE hier eindelijk van genieten. Van hun verhalen, hun drijfveer en vooral: hun liefde voor de piano. Het favoriete muziekinstrument van de mens.
Ik hoop dat jullie gaan kijken. En mocht je iets anders gaan kijken, hallo nieuwe wereld, kijk het dan terug. Want ja, het is een gedurfd programma van en bij Rtl.❤️
En dankjewel pap
Vanavond 20.30u op Rtl4, De Piano.
Fuck it, dan ben je maar een laatbloeier. @dudewithsign had het ook kunnen zeggen. De wereldberoemde influencer die al jaren foto’s maakt met immer rake teksten op slechts een stuk karton, was voor deze cover DE inspiratie. Want als ik het mag zeggen, MOEST zeggen, want ik moest het voorwoord schrijven, jullie hoeven en moeten helemaal niet van alles en het hoeft dus ook vooral niet nú. Bloedirritant lijkt het me, als je nu in de dertig bent en door je omgeving als laatbloeier wordt bestempeld. Want als we de buitenwereld – of dat geniepige stemmetje in ons achterhoofd – moeten geloven, moeten we van alles en moeten we dat vooral nú. NU zorgen dat je een relatie fikst, NU zorgen dat je op het juiste carrièrepad beland bent, NU zorgen dat je spaargeld hebt, NU een huis en als dat allemaal op orde is: NU uitzoeken of een kind je überhaupt gegeven is. Denk niet dat je na je dertigste, en zelfs niet na je veertigste, alleen maar haast moet hebben of voor veiligheid moet gaan. En denk ook niet dat je voor die langgekoesterde carrièreswitch, of al die andere plannen te laat of te oud bent. Durf, als je leefomstandigheden dat toelaten, te wachten op iets goeds, en niet voor de eerste de beste aanbieding (of partner) te gaan. Neem. Je. Tijd. En nee, natuurlijk heb je voor verschillende dingen niet oneindig de tijd, maar op laten jagen door je omgeving, die het in jouw ogen ‘wèl allemaal al voor elkaar heeft’, nein. Je hoeft je geen loser te voelen. Niet nodig, niet doen. Luister maar naar tante Sjetal. Die zich nooooit heeft laten opjagen en noooooit overhaaste beslissingen heeft genomen in d’r leven… 🙈
Laat maar.
Ook spreken we acteur @walidbenmbarek
over o.a Mocro Maffia, zijn levensstijl en wat hij écht vindt van de acteerwereld: “Een klein, vooral wit wereldje met veel vriendjespolitiek. Wie niet binnen de kaders viel, zoals ik als jongen van kleur, had vaak pech.” Tot slot lees je de verhalen van verschillende laatbloeiers die bewijzen dat het nooit te laat is. Inspirerend en hoopgevend.
Dit en nog veel meer lees je in de nieuwste &C.
Vanaf morgen ligt ‘ie in de winkels.
Online bestellen? Via link in bio of check m’n stories.
#andc #dudewithsign
Dankjewel voor dit, @keestolofficial 💕
Ik postte vandaag in stories een kale flip met muisies, vandaar.
Vanaf die dag ben ik ‘t zo blijven noemen en gooi het ook in willekeurige situaties op tafel. Ook als er geen broodjes te zien zijn. Gewoon, omdat ‘t zo goed klinkt.
#kaleflipmetmuisies #ergpittigdatvolendams
Chantal & Tina: de podcast.
Bijna weer te beluisteren! 💕
Ok, let’s go, tag je mede-geit👇🏼
@tina10a jij bent uiteraard de rechter
