Home Actress Chantal Janzen HD Instagram Photos and Wallpapers April 2024 Chantal Janzen Instagram - 29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit. We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen. Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’. ‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots. Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed. Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in. We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈

Chantal Janzen Instagram – 29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit. We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen. Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’. ‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots. Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed. Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in. We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈

Chantal Janzen Instagram - 29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit. We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen. Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’. ‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots. Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed. Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in. We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈

Chantal Janzen Instagram – 29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit.
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen.
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’.
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots.
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed.
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in.
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈 | Posted on 29/Mar/2024 12:55:53

Chantal Janzen Instagram – 13.50u, onze lieve oude oppas appt me: ‘Jeetje, Manon is dood, wist je dat…?’
Ik wist ‘t niet. 
Manon is geen familie. Geen vriendin, geen kennis. Maar toch zag ik haar vaak. Ze is een zogenaamde ‘zonnestraal op je dag’. Was. Want Manon is er dus niet meer. Twee maanden geleden zag ik haar voor het laatst, bij ‘mijn’ Albert Heijn. Manon was caissière, en een begrip daar. Ze maakte ‘n praatje met echt iedereen. Ik werd altijd begroet met een vrolijke ‘Heej lieve schat!’, met daarna altijd de vraag: ‘Hoe is ut met je ouders? Zeg je vader dat ie weer ‘s langs komt!’ Bobby en onze oude oppas waren fan van haar. Als Bob zag dat Manon er was gingen z’n handjes al de lucht in. “Zès alweer??’ zei Manon dan ook laatst toen ik vertelde dat hij bijna jarig is. ‘Ja Manon, de tijd vliegt’, zei ik cliché. ‘Niet piepe schat’, gewoon geniete!’ antwoordde ze streng.
Ieder mens heeft wel één of meerdere Manon’s in z’n leven: mensen die je niet ècht kent, waarvan je niet eens weet waar ze wonen of hoe ze van achteren heten. Maar het zijn mensen die je toch vaak, soms dagelijks, ziet en die jou met een praatje, hoe kort ook, altijd een fijn gevoel geven. Een kleine energiebom, een geluksinjectie, een zonnestraal. Wiens gesprek of woorden je op een grauwe dag kunnen opbeuren. Die hebben jullie vast allemaal toch? Ze maken je dag. De oudere portier bij het hotel waar ik sport die vaak verteld over zn moeder, of Joke van de bakker die net met pensioen is. De man van de bloemenstal die iedere keer zoveel verteld over slechts één bloem. De interieurverzorger die ik zó vaak tegenkom in theaters en studio’s waar ik werk, maar me iedere keer weer überblij begroet alsof we elkaar 20 jaar niet hebben gezien. Die ene moeder van school, de jongen van de koffietent die je iedere ochtend met de vrolijkste ogen een ‘fijne dahaag’  wenst. Bij deze een dankjewel aan alle Manon’s op deze wereld. En zeg het hen maar eens. Dat ze je dag maken. Want ik heb het haar nooit verteld, helaas. Jullie zijn de kleurenspikkels op een softijs. 
Rust zacht lief mens. Dank voor het jarenlang maken van ieders dag daar❤️ 
‘Niet piepe, gewoon geniete’. 

Foto @hetparool Lees hier ook het mooie stuk over Manon.
Chantal Janzen Instagram – 29 maart 2018. Om 07.30u belde ik naar de afdeling Verloskunde om te vragen hoe laat we mochten komen. We wisten dat ik op deze dag ingeleid zou worden. Om 11u stonden we op de gang daar, en zagen we dat de verloskamers namen van landen hadden. We stonden het dichtste bij ‘Mexico’, maar die wilden we niet want daar hebben we allebei iets tegen. Leg ik nog wel ‘s uit. 
We kregen kamer Mexico. Er volgden weeënopwekkers door middel van een infuus en ze braken m’n vliezen. Rond 17u was er 4 centimeter ontsluiting. Gelukkig dacht ie toen nog niet ‘laat ik eens komen’ want dan had ik nooit meer kunnen fietsen, onder andere. Rond 17.40u zei ik tegen Marco dat ik zin had in bozen en frambessen. En de morfinepomp was nog niet eens aangesloten. En toen volgde een super uurtje: weeënstorm. Ik probeerde uit te tunen maar had op dat moment het gevoel alsof ik vanaf m’n maag en m’n hele onderkant in een doorgedraaide shredder vastzat. Ik zei dat de ruggenprik nu wel mocht komen. Op het moment dat de anesthesist middenin een van de pijnlijkste weeën zei ‘Je moet nu voorover bukken’ wilde ik op dat moment roepen ‘Sterf Jeroen’ maar ik zei OOOKEEEEEE en dat was beter. Voor Jeroen. 
Om 22.30u werd er een kindje geboren wat niet huilde, waar ik van schrok en daarom riep ‘Gaat het goed met ‘m??’ Alles was ok. Hij had een glimlach op z’n gezicht. Achteraf dacht ik dat ik dit alleen zag door de morfinepomp, maar Marco zag het ook. ‘Als je zelf naar het toilet bent geweest mag je naar huis’, zei de verpleegkundige. Ik zei, met 4 verse hechtingen: ‘Nou ik weet één ding: ik ga nooit meer poepen’. 
‘Jawel’, zei ze resoluut, ‘dat doe jij wel mevrouwtje’, zei ze met een heerlijk accent door haar Surinaamse roots. 
Om 04.00u ‘s nachts kwamen we thuis en maakten we James, Isaa en Zion wakker, Essie via facetime. We legden Bobby naast James in bed en ik heb van geluk heel lang gehuild. Ik keek naar Bobby en dacht: Alles is goed. 
Jouw oma, mijn moeder, noemt jou ‘De eeuwige glimlach’. En daar heeft ze gelijk in. 
We houden met z’n allen zo van jou, onze kleine geluksbrenger. Je bent een zon in zoveel levens. En nu ben je 6. Ik verheug me op alles wat nog komen gaat met jou. ❤️🎈

Check out the latest gallery of Chantal Janzen